Zullen we een afspraak maken voor dit jaar? Dat we besluiten om onze maskers vanaf nu af te doen? We hangen ze massaal aan de wilgen.
En dan doel ik niet op die gezichtsmaskers die iedereen nu zichtbaar draagt, maar meer op de onzichtbare maskers die we gedurende ons leven op zijn gaan zetten. Soms hebben we het zelf niet eens in de gaten dat we ons verstoppen achter een masker die niet klopt met wat we van binnen voelen.
Herken je dit? Je voelt je eigenlijk verdrietig of boos maar aan de buitenkant zien mensen een vrolijk en lief persoon. Van binnen kook je van woede of huil je duizend tranen van verdriet, maar er is geen hond die dit in de gaten heeft omdat jij je emoties diep wegstopt.
Met wat voor reden? Om de lieve vrede te bewaren? Of omdat je als kind hebt geleerd dat je niet boos mag zijn? Of werden je tranen altijd weggewreven?